σαπρός

Ancient Greek

Etymology

From the radical of σήπω (sḗpō) +‎ -ρός (-rós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sa.prós/ → /saˈpros/ → /saˈpros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sa.prós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /saˈpros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /saˈpros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /saˈpros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /saˈpros/

Adjective

σᾰπρός • (saprós) m (feminine σᾰπρή, neuter σᾰπρόν); first/second declension

1. rotten, putrid

Inflection

First and second declension of σᾰπρός; σᾰπρή; σᾰπρόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σᾰπρός saprós	σᾰπρή saprḗ	σᾰπρόν saprón		σᾰπρώ saprṓ	σᾰπρᾱ́ saprā́	σᾰπρώ saprṓ		σᾰπροί saproí	σᾰπραί sapraí	σᾰπρᾰ́ saprá
Genitive		σᾰπροῦ saproû	σᾰπρῆς saprês	σᾰπροῦ saproû		σᾰπροῖν saproîn	σᾰπραῖν sapraîn	σᾰπροῖν saproîn		σᾰπρῶν saprôn	σᾰπρῶν saprôn	σᾰπρῶν saprôn
Dative		σᾰπρῷ saprôi	σᾰπρῇ saprêi	σᾰπρῷ saprôi		σᾰπροῖν saproîn	σᾰπραῖν sapraîn	σᾰπροῖν saproîn		σᾰπροῖς saproîs	σᾰπραῖς sapraîs	σᾰπροῖς saproîs
Accusative		σᾰπρόν saprón	σᾰπρήν saprḗn	σᾰπρόν saprón		σᾰπρώ saprṓ	σᾰπρᾱ́ saprā́	σᾰπρώ saprṓ		σᾰπρούς saproús	σᾰπρᾱ́ς saprā́s	σᾰπρᾰ́ saprá
Vocative		σᾰπρέ sapré	σᾰπρή saprḗ	σᾰπρόν saprón		σᾰπρώ saprṓ	σᾰπρᾱ́ saprā́	σᾰπρώ saprṓ		σᾰπροί saproí	σᾰπραί sapraí	σᾰπρᾰ́ saprá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σᾰπρῶς saprôs				σᾰπρότερος sapróteros				σᾰπρότᾰτος saprótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• σᾰπρῐ́ᾱ (sapríā)
• σᾰπρότης (saprótēs)

 

Further reading

• “σαπρός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “σαπρός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• σαπρός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette