σπέρχω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *sperǵʰ- (“to move energetically, hurry, spring”), the same root of Sanskrit स्पृहयति (spṛháyati, “to be eager”), Proto-Germanic *springaną (“to burst forth”) and Lithuanian spreñgti (“to push (in)”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /spér.kʰɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈsper.kʰo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsper.xo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsper.xo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsper.xo/

Verb

σπέρχω • (spérkhō)

to set in rapid motion, haste, hurry
(figuratively) to be hasty of temper

Inflection

Present: σπέρχω, σπέρχομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπέρχω	σπέρχεις	σπέρχει	σπέρχετον	σπέρχετον	σπέρχομεν	σπέρχετε	σπέρχουσῐ(ν)
	subjunctive	σπέρχω	σπέρχῃς	σπέρχῃ	σπέρχητον	σπέρχητον	σπέρχωμεν	σπέρχητε	σπέρχωσῐ(ν)
	optative	σπέρχοιμῐ	σπέρχοις	σπέρχοι	σπέρχοιτον	σπερχοίτην	σπέρχοιμεν	σπέρχοιτε	σπέρχοιεν
	imperative		σπέρχε	σπερχέτω	σπέρχετον	σπερχέτων		σπέρχετε	σπερχόντων
middle/ passive	indicative	σπέρχομαι	σπέρχῃ, σπέρχει	σπέρχεται	σπέρχεσθον	σπέρχεσθον	σπερχόμεθᾰ	σπέρχεσθε	σπέρχονται
	subjunctive	σπέρχωμαι	σπέρχῃ	σπέρχηται	σπέρχησθον	σπέρχησθον	σπερχώμεθᾰ	σπέρχησθε	σπέρχωνται
	optative	σπερχοίμην	σπέρχοιο	σπέρχοιτο	σπέρχοισθον	σπερχοίσθην	σπερχοίμεθᾰ	σπέρχοισθε	σπέρχοιντο
	imperative		σπέρχου	σπερχέσθω	σπέρχεσθον	σπερχέσθων		σπέρχεσθε	σπερχέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σπέρχειν				σπέρχεσθαι
participle	m	σπέρχων				σπερχόμενος
	f	σπέρχουσᾰ				σπερχομένη
	n	σπέρχον				σπερχόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔσπερχᾰ, ἐσπερχᾰ́μην, ἐσπέρχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπερχᾰ	ἔσπερχᾰς	ἔσπερχε(ν)	ἐσπέρχᾰτον	ἐσπερχᾰ́την	ἐσπέρχᾰμεν	ἐσπέρχᾰτε	ἔσπερχᾰν
	subjunctive	σπέρξω	σπέρξῃς	σπέρξῃ	σπέρξητον	σπέρξητον	σπέρξωμεν	σπέρξητε	σπέρξωσῐ(ν)
	optative	σπέρξαιμῐ	σπέρξειᾰς, σπέρξαις	σπέρξειε(ν), σπέρξαι	σπέρξαιτον	σπερξαίτην	σπέρξαιμεν	σπέρξαιτε	σπέρξειᾰν, σπέρξαιεν
	imperative		σπέρξον	σπερξᾰ́τω	σπέρξᾰτον	σπερξᾰ́των		σπέρξᾰτε	σπερξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐσπερχᾰ́μην	ἐσπέρχω	ἐσπέρχᾰτο	ἐσπέρχᾰσθον	ἐσπερχᾰ́σθην	ἐσπερχᾰ́μεθᾰ	ἐσπέρχᾰσθε	ἐσπέρχᾰντο
	subjunctive	σπέρξωμαι	σπέρξῃ	σπέρξηται	σπέρξησθον	σπέρξησθον	σπερξώμεθᾰ	σπέρξησθε	σπέρξωνται
	optative	σπερξαίμην	σπέρξαιο	σπέρξαιτο	σπέρξαισθον	σπερξαίσθην	σπερξαίμεθᾰ	σπέρξαισθε	σπέρξαιντο
	imperative		σπέρξαι	σπερξᾰ́σθω	σπέρξᾰσθον	σπερξᾰ́σθων		σπέρξᾰσθε	σπερξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐσπέρχθην	ἐσπέρχθης	ἐσπέρχθη	ἐσπέρχθητον	ἐσπερχθήτην	ἐσπέρχθημεν	ἐσπέρχθητε	ἐσπέρχθησᾰν
	subjunctive	σπερχθῶ	σπερχθῇς	σπερχθῇ	σπερχθῆτον	σπερχθῆτον	σπερχθῶμεν	σπερχθῆτε	σπερχθῶσῐ(ν)
	optative	σπερχθείην	σπερχθείης	σπερχθείη	σπερχθεῖτον, σπερχθείητον	σπερχθείτην, σπερχθειήτην	σπερχθεῖμεν, σπερχθείημεν	σπερχθεῖτε, σπερχθείητε	σπερχθεῖεν, σπερχθείησᾰν
	imperative		σπέρχθητῐ	σπερχθήτω	σπέρχθητον	σπερχθήτων		σπέρχθητε	σπερχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		σπέρξαι			σπέρξᾰσθαι		σπερχθῆναι
participle	m	σπέρξᾱς			σπερξᾰ́μενος		σπερχθείς
	f	σπέρξᾱσᾰ			σπερξᾰμένη		σπερχθεῖσᾰ
	n	σπέρξᾰν			σπερξᾰ́μενον		σπερχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀσπερχές (asperkhés)
ἐπῐσπέρχω (epispérkhō)
κᾰτᾰσπέρχω (kataspérkhō)
περῐσπέρχω (perispérkhō)
σπερχνός (sperkhnós)
σπερχῠλλᾰ́δην (sperkhulládēn)