στήκω

Ancient Greek

Etymology

Late Hellenistic Koine back-formation from ἕστηκᾰ (héstēka, “I have stood”), perfect of ῐ̔́στημῐ (hístēmi).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ˈsti.ko/ → /ˈsti.ko/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈste̝.ko/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsti.ko/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsti.ko/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsti.ko/

Verb

στήκω • (stḗkō) (Koine)

1. to stand

Conjugation

   Present: στήκω (Koine)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στήκω	στήκεις	στήκει	στήκετον	στήκετον	στήκομεν	στήκετε	στήκουσῐ(ν)
	subjunctive	στήκω	στήκῃς	στήκῃ	στήκητον	στήκητον	στήκωμεν	στήκητε	στήκωσῐ(ν)
	optative	στήκοιμῐ	στήκοις	στήκοι	στήκοιτον	στηκοίτην	στήκοιμεν	στήκοιτε	στήκοιεν
	imperative		στῆκε	στηκέτω	στήκετον	στηκέτων		στήκετε	στηκόντων
		active
infinitive		στήκειν
participle	m	στήκων
	f	στήκουσᾰ
	n	στῆκον

Descendants

• Greek: στέκω (stéko) (Mediaeval & Modern)

Further reading

• στήκω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• στήκω - ΛΟΓΕΙΟΝ (since 2011) Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch) University of Chicago.
• “στήκω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• G4739 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible