στασιάρχης

Ancient Greek

Alternative forms

• στᾰσῐ́ᾰρχος (stasíarkhos)

Etymology

στάσις (stásis, “sedition”) +‎ ἀρχός (arkhós, “leader”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sta.si.ár.kʰɛːs/ → /sta.siˈar.çis/ → /sta.siˈar.çis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sta.si.ár.kʰɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sta.siˈar.kʰe̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sta.siˈar.çis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sta.siˈar.çis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sta.siˈar.çis/

Noun

στᾰσῐᾰ́ρχης • (stasiárkhēs) m (genitive στᾰσῐᾰ́ρχου); first declension

1. Alternative form of στᾰσῐ́ᾰρχος (stasíarkhos)
   • 155 CE – 235 CE, Cassius Dio, Collected Works 60.31

Inflection

First declension of ὁ στᾰσῐᾰ́ρχης; τοῦ στᾰσῐᾰ́ρχου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στᾰσῐᾰ́ρχης ho stasiárkhēs	τὼ στᾰσῐᾰ́ρχᾱ tṑ stasiárkhā	οἱ στᾰσῐᾰ́ρχαι hoi stasiárkhai
Genitive	τοῦ στᾰσῐᾰ́ρχου toû stasiárkhou	τοῖν στᾰσῐᾰ́ρχαιν toîn stasiárkhain	τῶν στᾰσῐᾰρχῶν tôn stasiarkhôn
Dative	τῷ στᾰσῐᾰ́ρχῃ tôi stasiárkhēi	τοῖν στᾰσῐᾰ́ρχαιν toîn stasiárkhain	τοῖς στᾰσῐᾰ́ρχαις toîs stasiárkhais
Accusative	τὸν στᾰσῐᾰ́ρχην tòn stasiárkhēn	τὼ στᾰσῐᾰ́ρχᾱ tṑ stasiárkhā	τοὺς στᾰσῐᾰ́ρχᾱς toùs stasiárkhās
Vocative	στᾰσῐᾰ́ρχη stasiárkhē	στᾰσῐᾰ́ρχᾱ stasiárkhā	στᾰσῐᾰ́ρχαι stasiárkhai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “στασιάρχης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στασιάρχης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette