φλόϊνος

Ancient Greek

Etymology

From φλοιός (phloiós, “bark”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰló.i.nos/ → /ˈɸlo.i.nos/ → /ˈflo.i.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰló.i.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpʰlo.i.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈɸlo.i.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈflo.i.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈflo.i.nos/

Adjective

φλόϊνος • (phlóïnos) m (feminine φλοΐνη, neuter φλόϊνον); first/second declension

1. made of bark

Inflection

First and second declension of φλόϊνος; φλοΐνη; φλόϊνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		φλόϊνος phlóïnos	φλοΐνη phloḯnē	φλόϊνον phlóïnon		φλοΐνω phloḯnō	φλοΐνᾱ phloḯnā	φλοΐνω phloḯnō		φλόϊνοι phlóïnoi	φλόϊναι phlóïnai	φλόϊνᾰ phlóïna
Genitive		φλοΐνου phloḯnou	φλοΐνης phloḯnēs	φλοΐνου phloḯnou		φλοΐνοιν phloḯnoin	φλοΐναιν phloḯnain	φλοΐνοιν phloḯnoin		φλοΐνων phloḯnōn	φλοΐνων phloḯnōn	φλοΐνων phloḯnōn
Dative		φλοΐνῳ phloḯnōi	φλοΐνῃ phloḯnēi	φλοΐνῳ phloḯnōi		φλοΐνοιν phloḯnoin	φλοΐναιν phloḯnain	φλοΐνοιν phloḯnoin		φλοΐνοις phloḯnois	φλοΐναις phloḯnais	φλοΐνοις phloḯnois
Accusative		φλόϊνον phlóïnon	φλοΐνην phloḯnēn	φλόϊνον phlóïnon		φλοΐνω phloḯnō	φλοΐνᾱ phloḯnā	φλοΐνω phloḯnō		φλοΐνους phloḯnous	φλοΐνᾱς phloḯnās	φλόϊνᾰ phlóïna
Vocative		φλόϊνε phlóïne	φλοΐνη phloḯnē	φλόϊνον phlóïnon		φλοΐνω phloḯnō	φλοΐνᾱ phloḯnā	φλοΐνω phloḯnō		φλόϊνοι phlóïnoi	φλόϊναι phlóïnai	φλόϊνᾰ phlóïna
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		φλοΐνως phloḯnōs				φλοϊνότερος phloïnóteros				φλοϊνότᾰτος phloïnótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “φλόϊνος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• φλόϊνος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette