χαρτομάντης
Greek edit
Etymology edit
χαρτο- (charto-, “card; paper”) + μάντης (mántis, “diviner, clairvoyant”). First attested 1886[1] in Katharevousa χαρτομάντις.
Pronunciation edit
Noun edit
χαρτομάντης • (chartomántis) m (plural χαρτομάντες, feminine χαρτομάντισσα)
- (male) cartomancer (fortune teller who uses playing cards)
Declension edit
declension of χαρτομάντης
| case \ number | singular | plural |
|---|---|---|
| nominative | χαρτομάντης • | χαρτομάντες • |
| genitive | χαρτομάντη • | χαρτομαντών • |
| accusative | χαρτομάντη • | χαρτομάντες • |
| vocative | χαρτομάντη • | χαρτομάντες • |
Related terms edit
- χαρτομαντεία f (chartomanteía, “cartomancy”)
See also edit
- χαρτορίχτρα f (chartoríchtra, “female cartomancer”)
- ταρό n (taró, “tarot”)
References edit
- ^ s.v. χαρτομαντεία - χαρτομάντης - Babiniotis, Georgios (2002) Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας: […] [Dictionary of Modern Greek (language)] (in Greek), 2nd edition, Athens: Kentro Lexikologias [Lexicology Centre], 1st edition 1998, →ISBN.