χαρτομάντης

Greek

Etymology

χαρτο- (charto-, “card; paper”) +‎ μάντης (mántis, “diviner, clairvoyant”). First attested 1886 in Katharevousa χαρτομάντις.

Pronunciation

• IPA^(key): /xaɾ.toˈman.dis/
• Hyphenation: χαρ‧το‧μά‧ντης

Noun

χαρτομάντης • (chartomántis) m (plural χαρτομάντες, feminine χαρτομάντισσα)

1. (male) cartomancer (fortune teller who uses playing cards)

Declension

Declension of χαρτομάντης

	singular	plural
nominative	χαρτομάντης •	χαρτομάντες •
genitive	χαρτομάντη •	χαρτομαντών •
accusative	χαρτομάντη •	χαρτομάντες •
vocative	χαρτομάντη •	χαρτομάντες •

Related terms

• χαρτομαντεία f (chartomanteía, “cartomancy”)

See also

• χαρτορίχτρα f (chartoríchtra, “female cartomancer”)
• ταρό n (taró, “tarot”)