միանամ

Old Armenian

Etymology

From մի (mi) +‎ -ան- (-an-).

Verb

միանամ • (mianam)

1. (intransitive) to be united

Conjugation

mediopassive

infinitive		միանալ (mianal)		participle	միացեալ (miacʻeal)
causative		միացուցանեմ (miacʻucʻanem)		aorist stem	միաց- (miacʻ-)
person		singular			plural
		1st person	2nd person	3rd person	1st person	2nd person	3rd person
indicative		ես	դու	նա	մեք	դուք	նոքա
	present	միանամ (mianam)	միանաս (mianas)	միանայ (mianay)	միանամք (mianamkʻ)	միանայք (mianaykʻ)	միանան (mianan)
	imperfect	միանայի (mianayi)	միանայիր (mianayir)	միանայր (mianayr)	միանայաք (mianayakʻ)	միանայիք (mianayikʻ)	միանային (mianayin)
	aorist	միացայ (miacʻay)	միացար (miacʻar)	միացաւ (miacʻaw)	միացաք (miacʻakʻ)	միացայք (miacʻaykʻ)	միացան (miacʻan)
subjunctive		ես	դու	նա	մեք	դուք	նոքա
	present	միանայցիմ (mianaycʻim)	միանայցիս (mianaycʻis)	միանայցի (mianaycʻi)	միանայցիմք (mianaycʻimkʻ)	միանայցիք (mianaycʻikʻ)	միանայցին (mianaycʻin)
	aorist	միացայց (miacʻaycʻ)	միասցիս (miascʻis)	միասցի (miascʻi)	միասցուք (miascʻukʻ)	միասջիք (miasǰikʻ)	միասցին (miascʻin)
imperatives		—	(դու)	—	—	(դուք)	—
	imperative	—	միացի՛ր (miacʻír)	—	—	միացարո՛ւք (miacʻarúkʻ)	—
	cohortative	—	միասջի՛ր (miasǰír)	—	—	միասջի՛ք (miasǰíkʻ)	—
	prohibitive	—	մի՛ միանար (mí mianar)	—	—	մի՛ միանայք (mí mianaykʻ)	—

Descendants

• Armenian: միանալ (mianal), միացյալ (miacʻyal)

References

• Petrosean, Matatʻeay (1879) “միանամ”, in Nor Baṙagirkʻ Hay-Angliarēn, Venice: S. Lazarus Armenian Academy