Ottoman Turkish edit

Etymology edit

Borrowed from Arabic أَبِيل (ʔabīl, old man; monk), from Classical Syriac ܐܒܝܠܐ (ʾăḇīlā, mourner; penitent, monk), whence also Armenian աբեղա (abeġa).

Noun edit

ابیل (ebil)

  1. (Christianity) monk, a male member of a monastic order who has devoted his life for religious service
    Synonyms: راهب (rahib), كشیش (keşiş)

Related terms edit

  • ایبل (eybel, Christian priest or monk)

Further reading edit

  • Meninski, Franciszek à Mesgnien (1687), “Monachus”, in Complementum thesauri linguarum orientalium, seu onomasticum latino-turcico-arabico-persicum, simul idem index verborum lexici turcico-arabico-persici, quod latinâ, germanicâ, aliarumque linguarum adjectâ nomenclatione nuper in lucem editum, Vienna, column 1073
  • Redhouse, James W. (1890), “ابیل”, in A Turkish and English Lexicon, Constantinople: A. H. Boyajian, page 16