Sanskrit edit

Etymology edit

From Proto-Indo-European *mormur, of onomatopoeic origin. Cognate with Latin murmur (whence is borrowed English murmur), Ancient Greek μορμύρω (mormúrō, to roar), Old High German murmurōn, Old Armenian մռմռամ (mṙmṙam) and Lithuanian mùrmėti (to mutter, murmur, babble).

Pronunciation edit

Noun edit

मर्मर (marmara) stemm

  1. a murmur
  2. a rustling sound

Declension edit

Masculine a-stem declension of मर्मर
Nom. sg. मर्मरः (marmaraḥ)
Gen. sg. मर्मरस्य (marmarasya)
Singular Dual Plural
Nominative मर्मरः (marmaraḥ) मर्मरौ (marmarau) मर्मराः (marmarāḥ)
Vocative मर्मर (marmara) मर्मरौ (marmarau) मर्मराः (marmarāḥ)
Accusative मर्मरम् (marmaram) मर्मरौ (marmarau) मर्मरान् (marmarān)
Instrumental मर्मरेन (marmarena) मर्मराभ्याम् (marmarābhyām) मर्मरैः (marmaraiḥ)
Dative मर्मराय (marmarāya) मर्मराभ्याम् (marmarābhyām) मर्मरेभ्यः (marmarebhyaḥ)
Ablative मर्मरात् (marmarāt) मर्मराभ्याम् (marmarābhyām) मर्मरेभ्यः (marmarebhyaḥ)
Genitive मर्मरस्य (marmarasya) मर्मरयोः (marmarayoḥ) मर्मरानाम् (marmarānām)
Locative मर्मरे (marmare) मर्मरयोः (marmarayoḥ) मर्मरेषु (marmareṣu)