มิ่ง
Thai edit
Etymology edit
From Middle Chinese 命 (MC mjaengH, “life, fate, destiny”). Cognate with Lao ມິ່ງ (ming, “fate, destiny, auspicious thing”), Shan မိင်ႈ (mīng, “fate, destiny”), Ahom 𑜉𑜢𑜂𑜫 (miṅ, “fate, destiny”), Sui mingh (“fate”).
Attested since 1400–1419 in Wat Hin Tang inscription.[1] Sathiankoset surmised that this word used to mean "life" but was displaced by ชีวิต (chii-wít) and then by สิริ (sì-rì).[2]
Pronunciation edit
| Orthographic/Phonemic | มิ่ง m i ˋ ŋ | |
| Romanization | Paiboon | mîng |
| Royal Institute | ming | |
| (standard) IPA(key) | /miŋ˥˩/(R) | |
Noun edit
มิ่ง • (mîng)
- (archaic) life, fate
- something that is auspicious, sanctity
Derived terms edit
References edit
- ^ นววรรณ พันธุเมธา (2556 [2013]) “คำว่า มิ่งและขวัญ”, in วารสารราชบัณฑิตยสถาน, volume 38, number 1, กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, pages 43–59
- ^ เสฐียรโกเศศ [Sathiankoset]. (2506 [1963]). ขวัญและประเพณีการทำขวัญ [Khwan and Khwan Rituals]. พระนคร [Phra Nakhon]: ก้าวหน้า [Kao Na], 31-32. Retrieved from [1]