ἡμερογράφος

Ancient Greek

Etymology

From ἡμέρα (hēméra, “day”) +‎ -γράφος (-gráphos, “writer, painter”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hɛː.me.ro.ɡrá.pʰos/ → /i.me.roˈɣra.ɸos/ → /i.me.roˈɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛː.me.ro.ɡrá.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e̝.me.roˈɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.me.roˈɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.me.roˈɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.me.roˈɣra.fos/

Noun

ἡμερογρᾰ́φος • (hēmerográphos) m (genitive ἡμερογρᾰ́φου); second declension

1. one who keeps a diary

Declension

Second declension of ὁ ἡμερογρᾰ́φος; τοῦ ἡμερογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἡμερογρᾰ́φος ho hēmerográphos	τὼ ἡμερογρᾰ́φω tṑ hēmerográphō	οἱ ἡμερογρᾰ́φοι hoi hēmerográphoi
Genitive	τοῦ ἡμερογρᾰ́φου toû hēmerográphou	τοῖν ἡμερογρᾰ́φοιν toîn hēmerográphoin	τῶν ἡμερογρᾰ́φων tôn hēmerográphōn
Dative	τῷ ἡμερογρᾰ́φῳ tôi hēmerográphōi	τοῖν ἡμερογρᾰ́φοιν toîn hēmerográphoin	τοῖς ἡμερογρᾰ́φοις toîs hēmerográphois
Accusative	τὸν ἡμερογρᾰ́φον tòn hēmerográphon	τὼ ἡμερογρᾰ́φω tṑ hēmerográphō	τοὺς ἡμερογρᾰ́φους toùs hēmerográphous
Vocative	ἡμερογρᾰ́φε hēmerográphe	ἡμερογρᾰ́φω hēmerográphō	ἡμερογρᾰ́φοι hēmerográphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἡμερογράφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἡμερογράφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette