ἰσοδίαιτος

Ancient Greek

Etymology

ἴσος (ísos) +‎ δίαιτα (díaita)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /i.so.dí.ai̯.tos/ → /i.soˈði.ɛ.tos/ → /i.soˈði.e.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /i.so.dí.ai̯.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.soˈdi.ɛ.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.soˈði.ɛ.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.soˈði.e.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.soˈði.e.tos/

Adjective

ἰσοδίαιτος • (isodíaitos) m or f (neuter ἰσοδίαιτον); second declension

1. living on an equal footing

Declension

Second declension of ἰσοδίαιτος; ἰσοδίαιτον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ἰσοδίαιτος isodíaitos	ἰσοδίαιτον isodíaiton		ἰσοδιαίτω isodiaítō	ἰσοδιαίτω isodiaítō		ἰσοδίαιτοι isodíaitoi	ἰσοδίαιτᾰ isodíaita
Genitive		ἰσοδιαίτου isodiaítou	ἰσοδιαίτου isodiaítou		ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin	ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin		ἰσοδιαίτων isodiaítōn	ἰσοδιαίτων isodiaítōn
Dative		ἰσοδιαίτῳ isodiaítōi	ἰσοδιαίτῳ isodiaítōi		ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin	ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin		ἰσοδιαίτοις isodiaítois	ἰσοδιαίτοις isodiaítois
Accusative		ἰσοδίαιτον isodíaiton	ἰσοδίαιτον isodíaiton		ἰσοδιαίτω isodiaítō	ἰσοδιαίτω isodiaítō		ἰσοδιαίτους isodiaítous	ἰσοδίαιτᾰ isodíaita
Vocative		ἰσοδίαιτε isodíaite	ἰσοδίαιτον isodíaiton		ἰσοδιαίτω isodiaítō	ἰσοδιαίτω isodiaítō		ἰσοδίαιτοι isodíaitoi	ἰσοδίαιτᾰ isodíaita
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ἰσοδιαίτως isodiaítōs			ἰσοδιαιτότερος isodiaitóteros			ἰσοδιαιτότᾰτος isodiaitótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• ἰσοδίαιτος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “ἰσοδίαιτος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press