ἵπταμαι

See also: ίπταμαι

Ancient Greek

Etymology

Derived by metathesis from πέταμαι (pétamai), from Proto-Indo-European *péth₂eti (“to fly”) from the root *peth₂- (literally “to spread one’s wings”). Cognates Old English feþer (English feather), Latin petō, Russian перо́ (peró), Sanskrit पतति (pátati), Avestan 𐬞𐬀𐬙𐬀𐬌𐬙𐬌 (pataⁱti), Old Armenian թիռ (tʻiṙ).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ˈip.ta.mɛ/ → /ˈip.ta.me/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈ(h)ip.ta.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈip.ta.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈip.ta.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈip.ta.me/

Verb

ἵπταμαι • (híptamai)

1. Koine form of πέτομαι (pétomai, “to fly”)

Conjugation

   Present: ῐ̔́πτᾰμαι (Koine)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ῐ̔́πτᾰμαι	ῐ̔́πτᾰσαι	ῐ̔́πτᾰται	ῐ̔́πτᾰσθον	ῐ̔́πτᾰσθον	ῐ̔πτᾰ́μεθᾰ	ῐ̔́πτᾰσθε	ῐ̔́πτᾰνται
	subjunctive	ῐ̔πτῶμαι	ῐ̔πτῇ	ῐ̔πτῆται, ῐ̔́πτᾱται	ῐ̔πτῆσθον	ῐ̔πτῆσθον	ῐ̔πτώμεθᾰ	ῐ̔πτῆσθε	ῐ̔πτῶνται
	optative	ῐ̔πταίμην	ῐ̔́πταιο	ῐ̔́πταιτο	ῐ̔́πταισθον	ῐ̔πταίσθην	ῐ̔πταίμεθᾰ	ῐ̔́πταισθε	ῐ̔́πταιντο
	imperative		ῐ̔́πτᾰσο, ῐ̔́πτα	ῐ̔πτᾰ́σθω	ῐ̔́πτᾰσθον	ῐ̔πτᾰ́σθων		ῐ̔́πτᾰσθε	ῐ̔πτᾰ́σθων
						middle/passive
infinitive						ῐ̔́πτᾰσθαι
participle	m					ῐ̔πτᾰ́μενος
	f					ῐ̔πτᾰμένη
	n					ῐ̔πτᾰ́μενον

   Imperfect: ῑ̔πτᾰ́μην (Koine)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ῑ̔πτᾰ́μην	ῑ̔́πτᾰσο	ῑ̔́πτᾰτο	ῑ̔́πτᾰσθον	ῑ̔πτᾰ́σθην	ῑ̔πτᾰ́μεθᾰ	ῑ̔́πτᾰσθε	ῑ̔́πτᾰντο

   Aorist: ἔπτην, ἐπτᾰ́μην (Koine)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπτην	ἔπτης	ἔπτη	ἔπτητον	ἐπτήτην	ἔπτημεν	ἔπτητε	ἔπτησᾰν, ἔπτην
	subjunctive	πτῶ	πτῇς	πτῇ	πτῆτον	πτῆτον	πτῶμεν	πτῆτε	πτῶσῐ(ν)
	optative	πταίην	πταίης	πταίη	πταῖτον, πταίητον	πταίτην, πταιήτην	πταῖμεν, πταίημεν	πταῖτε, πταίητε	πταῖεν, πταίησᾰν
	imperative		πτῆθῐ	πτήτω	πτῆτον	πτήτων		πτῆτε	πτᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπτᾰ́μην	ἔπτω	ἔπτᾰτο	ἔπτᾰσθον	ἐπτᾰ́σθην	ἐπτᾰ́μεθᾰ	ἔπτᾰσθε	ἔπτᾰντο
	subjunctive	πτῶμαι	πτῇ	πτῆται	πτῆσθον	πτῆσθον	πτώμεθᾰ	πτῆσθε	πτῶνται
	optative	πταίμην	πταῖο	πταῖτο	πταῖσθον	πταίσθην	πταίμεθᾰ	πταῖσθε	πταῖντο
	imperative		πτῶ	πτᾰ́σθω	πτᾰ́σθον	πτᾰ́σθων		πτᾰ́σθε	πτᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		πτῆναι			πτᾰ́σθαι
participle	m	πτᾱ́ς			πτᾰ́μενος
	f	πτᾶσᾰ			πτᾰμένη
	n	πτᾰ́ν			πτᾰ́μενον

Descendants

• Greek: ίπταμαι (íptamai)
  • ιπτάμενος (iptámenos)
  • πτηνό (ptinó)

Further reading

• ἵπταμαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἵπταμαι - Kriaras, Emmanuel (1969-) Επιτομή του Λεξικού της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (Epitomí tou Lexikoú tis Mesaionikís Ellinikís Dimódous Grammateías) [Concise Dictionary of the Kriaras' Dictionary of Medieval Vulgar Greek Literature (1100–1669) Vols. 1–14. Vols 15- under I. Kazazes.)] (in Greek), Thessaloniki: Centre for the Greek language Online edition (abbreviations) Printed edition 2022: 22 vols.)
• “ἵπταμαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press