ὀνοκρόταλος

Ancient Greek

Etymology

From ὄνος (ónos, “ass, donkey”) +‎ κρόταλον (krótalon, “rattle, clapper”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.no.kró.ta.los/ → /o.noˈkro.ta.los/ → /o.noˈkro.ta.los/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.no.kró.ta.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/

Noun

ὀνοκρότᾰλος • (onokrótalos) m (genitive ὀνοκροτᾰ́λου); second declension

1. pelican (Pelecanus onocrotalus)

   Synonyms: πελεκάν (pelekán), πελεκῖνος (pelekînos)

Inflection

Second declension of ὁ ὀνοκρότᾰλος; τοῦ ὀνοκροτᾰ́λου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ὀνοκρότᾰλος ho onokrótalos	τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotálō	οἱ ὀνοκρότᾰλοι hoi onokrótaloi
Genitive	τοῦ ὀνοκροτᾰ́λου toû onokrotálou	τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotáloin	τῶν ὀνοκροτᾰ́λων tôn onokrotálōn
Dative	τῷ ὀνοκροτᾰ́λῳ tôi onokrotálōi	τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotáloin	τοῖς ὀνοκροτᾰ́λοις toîs onokrotálois
Accusative	τὸν ὀνοκρότᾰλον tòn onokrótalon	τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotálō	τοὺς ὀνοκροτᾰ́λους toùs onokrotálous
Vocative	ὀνοκρότᾰλε onokrótale	ὀνοκροτᾰ́λω onokrotálō	ὀνοκρότᾰλοι onokrótaloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: onocrotalus

Further reading

• “ὀνοκρόταλος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀνοκρόταλος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette