anić

Old Polish

Etymology

From ani +‎ -ć. First attested in 1455.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /aɲit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /aɲit͡ɕ/

Conjunction

anić

1. (emphatic) not, and not
   • 1930 [Fifteenth century], “Ex”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 13, 13:

     A uszrzø krew y mynø wasz, anycz bødze na was rana sza[gu]bna (nec erit in vobis plaga disperdens)

     [A uźrzę krew i minę was, anić będzie na was rana za[gu]bna (nec erit in vobis plaga disperdens)]

   • Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa‎^[2], page 453:

     Rzekli: Nie wiemy, a on im też rzekł: Anić ja też wam powiem (nec ego dico vobis Mat 21, 27)

     [Rzekli: Nie wiemy, a on im też rzekł: Anić ja też wam powiem (nec ego dico vobis Mat 21, 27)]

Descendants

• Middle Polish: anić

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “anić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish anić. By surface analysis, ani +‎ -ć.

Pronunciation

• (Middle Polish) IPA^(key): /ˈa.ɲit͡ɕ/

Conjunction

anić

1. (emphatic, Middle Polish) not, and not

Particle

anić

1. (Middle Polish) not even

Further reading

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “anić”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]