conciliare
See also: conciliaré
Italian edit
Pronunciation edit
Etymology 1 edit
From Latin conciliāre.
Verb edit
conciliàre (first-person singular present concìlio, first-person singular past historic conciliài, past participle conciliàto, auxiliary avére) [auxiliary avere]
- to reconcile
- to conciliate
Conjugation edit
Conjugation of conciliàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
Related terms edit
Related terms
Etymology 2 edit
Adjective edit
conciliare (plural conciliari)
Anagrams edit
Latin edit
Verb edit
conciliāre
- inflection of conciliō:
Romanian edit
Noun edit
conciliare f (plural concilieri)
- Obsolete form of conciliere.
Declension edit
Declension of conciliare
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite articulation | definite articulation | indefinite articulation | definite articulation | |
nominative/accusative | (o) conciliare | conciliarea | (niște) concilieri | concilierile |
genitive/dative | (unei) concilieri | concilierii | (unor) concilieri | concilierilor |
vocative | conciliare, conciliareo | concilierilor |
References edit
- conciliare in Academia Română, Micul dicționar academic, ediția a II-a, Bucharest: Univers Enciclopedic, 2010. →ISBN
Spanish edit
Verb edit
conciliare