consularitas
Latin edit
Etymology edit
From cōnsulāris (“consular, of a consul”) + -tās.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /kon.suˈlaː.ri.taːs/, [kõːs̠ʊˈɫ̪äːrɪt̪äːs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kon.suˈla.ri.tas/, [konsuˈläːrit̪äs]
Noun edit
cōnsulāritās f (genitive cōnsulāritātis); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | cōnsulāritās | cōnsulāritātēs |
Genitive | cōnsulāritātis | cōnsulāritātum |
Dative | cōnsulāritātī | cōnsulāritātibus |
Accusative | cōnsulāritātem | cōnsulāritātēs |
Ablative | cōnsulāritāte | cōnsulāritātibus |
Vocative | cōnsulāritās | cōnsulāritātēs |
Related terms edit
References edit
- “consularitas”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- consularitas in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- consularitas in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.