consularitas
Latin
editEtymology
editFrom cōnsulāris (“consular, of a consul”) + -tās.
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /kon.suˈlaː.ri.taːs/, [kõːs̠ʊˈɫ̪äːrɪt̪äːs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kon.suˈla.ri.tas/, [konsuˈläːrit̪äs]
Noun
editcōnsulāritās f (genitive cōnsulāritātis); third declension
Declension
editThird-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | cōnsulāritās | cōnsulāritātēs |
genitive | cōnsulāritātis | cōnsulāritātum |
dative | cōnsulāritātī | cōnsulāritātibus |
accusative | cōnsulāritātem | cōnsulāritātēs |
ablative | cōnsulāritāte | cōnsulāritātibus |
vocative | cōnsulāritās | cōnsulāritātēs |
Related terms
editReferences
edit- “consularitas”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "consularitas", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- consularitas in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.