Latin

edit

Etymology

edit

    From crēditus, the perfect passive participle of crēdō (loan, entrust).

    Pronunciation

    edit

    Noun

    edit

    crēditum n (genitive crēditī); second declension

    1. a loan

    Declension

    edit

    Second-declension noun (neuter).

    Case Singular Plural
    Nominative crēditum crēdita
    Genitive crēditī crēditōrum
    Dative crēditō crēditīs
    Accusative crēditum crēdita
    Ablative crēditō crēditīs
    Vocative crēditum crēdita
    edit

    Descendants

    edit

    Participle

    edit

    crēditum

    1. inflection of crēditus:
      1. nominative/accusative/vocative neuter singular
      2. accusative masculine singular

    Verb

    edit

    crēditum

    1. accusative supine of crēdō

    References

    edit
    • creditum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
    • creditum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
    • creditum in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
    • creditum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.