Catalan

edit

Verb

edit

dinen

  1. third-person plural present indicative of dinar

Middle Dutch

edit

Determiner

edit

dinen

  1. inflection of dijn:
    1. masculine accusative/dative singular
    2. neuter dative singular
    3. dative plural

Middle English

edit

Verb

edit

dinen

  1. Alternative form of dynen

Turkish

edit

Etymology

edit

Inherited from Ottoman Turkish دیناً (dinen),[1] from Arabic دِينًا (dīnan) adverbial accusative of دِين (dīn, religion).[2]

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /ˈdiːnen/
  • Hyphenation: di‧nen

Adverb

edit

dinen

  1. According to religion.
    Synonym: dince
edit

References

edit
  1. ^ Şemseddin Sâmi (1899–1901) “دیناً”, in قاموس تركی [kamus-ı türki] (in Ottoman Turkish), Constantinople: İkdam Matbaası, page 645
  2. ^ Nişanyan, Sevan (2002–) “din”, in Nişanyan Sözlük

Further reading

edit