fægen

Old English

Etymology

From Proto-West Germanic *fagan, from Proto-Germanic *faganaz (“glad”), from Proto-Indo-European *peḱ- (“to make glad, make attractive”). Cognate with Old Norse feginn (“glad”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfæ.jen/

Adjective

fæġen

1. joyful, rejoicing, fain

Declension

Declension of fæġen — Strong

Singular	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	fæġen	fæġen	fæġen
Accusative	fæġenne	fæġene	fæġen
Genitive	fæġenes	fæġenre	fæġenes
Dative	fæġenum	fæġenre	fæġenum
Instrumental	fæġene	fæġenre	fæġene
Plural	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	fæġene	fæġena, fæġene	fæġen
Accusative	fæġene	fæġena, fæġene	fæġen
Genitive	fæġenra	fæġenra	fæġenra
Dative	fæġenum	fæġenum	fæġenum
Instrumental	fæġenum	fæġenum	fæġenum

Declension of fæġen — Weak

Singular	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	fæġena	fæġene	fæġene
Accusative	fæġenan	fæġenan	fæġene
Genitive	fæġenan	fæġenan	fæġenan
Dative	fæġenan	fæġenan	fæġenan
Instrumental	fæġenan	fæġenan	fæġenan
Plural	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	fæġenan	fæġenan	fæġenan
Accusative	fæġenan	fæġenan	fæġenan
Genitive	fæġenra, fæġenena	fæġenra, fæġenena	fæġenra, fæġenena
Dative	fæġenum	fæġenum	fæġenum
Instrumental	fæġenum	fæġenum	fæġenum

Related terms

• fæġnian
• fagnian

 

Descendants

• Middle English: fain
  • English: fain
  • Scots: fain