Latin edit

Etymology edit

From frangō (to break) +‎ -tiō.

Pronunciation edit

Noun edit

frāctiō f (genitive frāctiōnis); third declension

  1. the action of breaking
  2. (mathematics) fraction
    • 1544, Orontius Finaeus, Arithmetica Practica, liber II, cap. 7 [1]
      Divisio, quemadmodum et multiplicatio, aut inter ipsas tantum accidit fractiones, aut simul cum ipsis tractatur integris.
      Division, just as with multiplication, occurs either only between those fractions, or is transacted at the same time with those integers.
    • 1750, Institutiones Matheseos: Selectis Observationibus Illustratae in Usum Praelectionum Academicarum, 4th edition, page 56:
      Scribitur fractio duobus numeris, linea interiecta distinctis, quorum superior ipsam partem integri determinat, et numerator dicitur, inferior partes totius omnes refert, et denominator appellatur.
      A fraction is written with two numbers separated by a line between them, of which the portion above determines the pieces, and is called the numerator, and the portion below refers to the entire total, and is called the denominator.

Declension edit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative frāctiō frāctiōnēs
Genitive frāctiōnis frāctiōnum
Dative frāctiōnī frāctiōnibus
Accusative frāctiōnem frāctiōnēs
Ablative frāctiōne frāctiōnibus
Vocative frāctiō frāctiōnēs

Descendants edit

References edit