głupiec

See also: głupieć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *glupьcь. By surface analysis, głupi +‎ -ec.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɡwu.pjɛt͡s/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -upjɛt͡s
• Syllabification: głu‧piec

Noun

głupiec m pers

1. (derogatory) fool (person with poor judgement or little intelligence)

   Synonyms: see Thesaurus:głupiec

Declension

Declension of głupiec

	singular	plural
nominative	głupiec	głupcy/głupce (deprecative)
genitive	głupca	głupców
dative	głupcowi	głupcom
accusative	głupca	głupców
instrumental	głupcem	głupcami
locative	głupcu	głupcach
vocative	głupcze	głupcy

Further reading

• głupiec in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• głupiec in Polish dictionaries at PWN