impaenitens
Latin edit
Etymology edit
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /imˈpae̯.ni.tens/, [ɪmˈpäe̯nɪt̪ẽːs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /imˈpe.ni.tens/, [imˈpɛːnit̪ens]
Adjective edit
impaenitēns (genitive impaenitentis); third-declension one-termination adjective
Declension edit
Third-declension one-termination adjective.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | impaenitēns | impaenitentēs | impaenitentia | ||
Genitive | impaenitentis | impaenitentium | |||
Dative | impaenitentī | impaenitentibus | |||
Accusative | impaenitentem | impaenitēns | impaenitentēs | impaenitentia | |
Ablative | impaenitentī | impaenitentibus | |||
Vocative | impaenitēns | impaenitentēs | impaenitentia |
References edit
- “impaenitens”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- impaenitens in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.