English

edit

Etymology

edit

From Latin īnsinuātor.

Noun

edit

insinuator (plural insinuators)

  1. One who insinuates.

Anagrams

edit

Latin

edit

Etymology

edit

From īnsinuō (insinuate) +‎ -tor.

Pronunciation

edit

Noun

edit

īnsinuātor m (genitive īnsinuātōris, feminine īnsinuātrīx); third declension

  1. (Ecclesiastical Latin) an introducer

Declension

edit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative īnsinuātor īnsinuātōrēs
Genitive īnsinuātōris īnsinuātōrum
Dative īnsinuātōrī īnsinuātōribus
Accusative īnsinuātōrem īnsinuātōrēs
Ablative īnsinuātōre īnsinuātōribus
Vocative īnsinuātor īnsinuātōrēs

Derived terms

edit
edit

Descendants

edit
  • English: insinuator

References

edit

Romanian

edit

Etymology

edit

Borrowed from French insinuateur.

Adjective

edit

insinuator m or n (feminine singular insinuatoare, masculine plural insinuatori, feminine and neuter plural insinuatoare)

  1. insinuating, insinuative

Declension

edit