insinuator
English edit
Etymology edit
From Latin īnsinuātor.
Noun edit
insinuator (plural insinuators)
- One who insinuates.
Anagrams edit
Latin edit
Etymology edit
From īnsinuō (“insinuate”) + -tor.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /in.si.nuˈaː.tor/, [ĩːs̠ɪnuˈäːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.si.nuˈa.tor/, [insinuˈäːt̪or]
Noun edit
īnsinuātor m (genitive īnsinuātōris, feminine īnsinuātrīx); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | īnsinuātor | īnsinuātōrēs |
Genitive | īnsinuātōris | īnsinuātōrum |
Dative | īnsinuātōrī | īnsinuātōribus |
Accusative | īnsinuātōrem | īnsinuātōrēs |
Ablative | īnsinuātōre | īnsinuātōribus |
Vocative | īnsinuātor | īnsinuātōrēs |
Derived terms edit
Related terms edit
Descendants edit
- English: insinuator
References edit
- “insinuator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- insinuator in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- insinuator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Romanian edit
Etymology edit
Borrowed from French insinuateur.
Adjective edit
insinuator m or n (feminine singular insinuatoare, masculine plural insinuatori, feminine and neuter plural insinuatoare)
Declension edit
Declension of insinuator
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | neuter | feminine | masculine | neuter | feminine | ||
nominative/ accusative |
indefinite | insinuator | insinuatoare | insinuatori | insinuatoare | ||
definite | insinuatorul | insinuatoarea | insinuatorii | insinuatoarele | |||
genitive/ dative |
indefinite | insinuator | insinuatoare | insinuatori | insinuatoare | ||
definite | insinuatorului | insinuatoarei | insinuatorilor | insinuatoarelor |