English edit

Etymology edit

From Latin īnsinuātor.

Noun edit

insinuator (plural insinuators)

  1. One who insinuates.

Anagrams edit

Latin edit

Etymology edit

From īnsinuō (insinuate) +‎ -tor.

Pronunciation edit

Noun edit

īnsinuātor m (genitive īnsinuātōris, feminine īnsinuātrīx); third declension

  1. (Ecclesiastical Latin) an introducer

Declension edit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative īnsinuātor īnsinuātōrēs
Genitive īnsinuātōris īnsinuātōrum
Dative īnsinuātōrī īnsinuātōribus
Accusative īnsinuātōrem īnsinuātōrēs
Ablative īnsinuātōre īnsinuātōribus
Vocative īnsinuātor īnsinuātōrēs

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

  • English: insinuator

References edit

Romanian edit

Etymology edit

Borrowed from French insinuateur.

Adjective edit

insinuator m or n (feminine singular insinuatoare, masculine plural insinuatori, feminine and neuter plural insinuatoare)

  1. insinuating, insinuative

Declension edit