insinuatrix
Latin edit
Etymology edit
From īnsinuō (“insinuate”) + -trīx.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /in.si.nuˈaː.triːks/, [ĩːs̠ɪnuˈäːt̪riːks̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.si.nuˈa.triks/, [insinuˈäːt̪riks]
Noun edit
īnsinuātrīx f (genitive īnsinuātrīcis, masculine īnsinuātor); third declension
- (Ecclesiastical Latin) a female introducer; she that introduces or makes known
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | īnsinuātrīx | īnsinuātrīcēs |
Genitive | īnsinuātrīcis | īnsinuātrīcum |
Dative | īnsinuātrīcī | īnsinuātrīcibus |
Accusative | īnsinuātrīcem | īnsinuātrīcēs |
Ablative | īnsinuātrīce | īnsinuātrīcibus |
Vocative | īnsinuātrīx | īnsinuātrīcēs |
Related terms edit
References edit
- “insinuatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- insinuatrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.