ioculator
Latin
editEtymology
editFrom ioculor (“I jest, joke”) + -tor, from ioculus, diminutive of iocus (“a joke, jest”).
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /i̯o.kuˈlaː.tor/, [i̯ɔkʊˈɫ̪äːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /jo.kuˈla.tor/, [jokuˈläːt̪or]
Noun
editioculātor m (genitive ioculātōris); third declension
Declension
editThird-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | ioculātor | ioculātōrēs |
Genitive | ioculātōris | ioculātōrum |
Dative | ioculātōrī | ioculātōribus |
Accusative | ioculātōrem | ioculātōrēs |
Ablative | ioculātōre | ioculātōribus |
Vocative | ioculātor | ioculātōrēs |
Related terms
editReferences
edit- “joculator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “ioculator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- ioculator in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)