kënnen
See also: kennen
Luxembourgish edit
Etymology edit
From Middle High German kunnen, from Old High German kunnan, from Proto-West Germanic *kunnan, from Proto-Germanic *kunnaną.
Cognate with German können, Dutch kunnen, English can, Icelandic kunna.
Pronunciation edit
Verb edit
kënnen (third-person singular present kann, preterite konnt, past participle konnt or kënnen or kéinten, past subjunctive kéint or kënnt, auxiliary verb hunn)
Usage notes edit
- The alternative past participles kéinten, kënnten are quite often used instead of an expected infinitive in perfect subjunctive constructions with another infinitive. Thus: Dat hätt ech kéinte maachen (“I could have done that.”) alongside more regular: Dat hätt ech kënne maachen.
Conjugation edit
conjugation of kënnen
| infinitive | kënnen | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| participle | konnt | ||||||
| auxiliary | hunn | ||||||
| singular | plural | ||||||
| 1st person ech |
2nd person du |
3rd person hien/si/hatt |
1st person mir |
2nd person dir |
3rd person si | ||
| indicative | present simple | kann | kanns | kann | kënnen | kënnt | kënnen |
| preterite | konnt | konnts | konnt | konnten | konnt | konnten | |
| present perfect | hu(nn) konnt | hues konnt | huet konnt | hu(nn) konnt | hutt konnt | hu(nn) konnt | |
| past perfect | hat konnt | has konnt | hat konnt | hate(n) konnt | hat konnt | hate(n) konnt | |
| future simple | wäert konnt | wäerts konnt | wäert konnt | wäerte(n) konnt | wäert konnt | wäerte(n) konnt | |
| future perfect | wäert konnt hunn | wäerts konnt hunn | wäert konnt hunn | wäerte(n) konnt hunn | wäert konnt hunn | wäerte(n) konnt hunn | |
| conditional | simple | kéint | kéints | kéint | kéinten | kéint | kéinten |
| present | géif konnt | géifs konnt | géif konnt | géife(n) konnt | géif konnt | géife(n) konnt | |
| perfect | hätt konnt | häss konnt | hätt konnt | hätte(n) konnt | hätt konnt | hätte(n) konnt | |
| imperative | affirmative | – | — | — | — | — | — |