rupieć

Polish

Etymology

Unknown.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈru.pjɛt͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -upjɛt͡ɕ
• Syllabification: ru‧pieć

Noun

rupieć m inan

1. (colloquial) something decrepit and useless
2. (colloquial) junker (beat-up automobile)

Declension

Declension of rupieć

	singular	plural
nominative	rupieć	rupiecie
genitive	rupieciu	rupieci
dative	rupieciowi	rupieciom
accusative	rupieć	rupiecie
instrumental	rupieciem	rupieciami
locative	rupieciu	rupieciach
vocative	rupieciu	rupiecie

Noun

rupieć m pers

1. (derogatory) old, feeble person

Declension

Declension of rupieć

	singular	plural
nominative	rupieć	rupiecie
genitive	rupiecia	rupieci
dative	rupieciowi	rupieciom
accusative	rupiecia	rupieci
instrumental	rupieciem	rupieciami
locative	rupieciu	rupieciach
vocative	rupieciu	rupiecie

Further reading

• rupieć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• rupieć in Polish dictionaries at PWN