stipulare
See also: stipularé
Italian edit
Etymology edit
Borrowed from Latin stipulārī.[1]
Pronunciation edit
Verb edit
stipulàre (first-person singular present stìpulo, first-person singular past historic stipulài, past participle stipulàto, auxiliary avére)
Conjugation edit
Conjugation of stipulàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
Derived terms edit
References edit
Anagrams edit
Latin edit
Verb edit
stipulāre
Romanian edit
Etymology edit
Noun edit
stipulare f (plural stipulări)
Declension edit
Declension of stipulare
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite articulation | definite articulation | indefinite articulation | definite articulation | |
nominative/accusative | (o) stipulare | stipularea | (niște) stipulări | stipulările |
genitive/dative | (unei) stipulări | stipulării | (unor) stipulări | stipulărilor |
vocative | stipulare, stipulareo | stipulărilor |