urbicapus
Latin
editEtymology
editCoined by Plautus, from urbs (“city”) + capiō (“to capture”) + -us.
Noun
editurbicapus m (genitive urbicapī); second declension
- (hapax) a city capturer
- c. 206 BCE, Plautus, Miles Gloriosus 1052-1055:
- Mil. Te compellare et complecti et contrectare. Nam nisi tu illi fers suppetias, iam illa animum despondebit. Age, mi Achilles, fiat quod te oro, serva illam pulchram pulchre, exprome benignum ex te ingenium, urbicape, occisor regum.
Declension
editSecond-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | urbicapus | urbicapī |
Genitive | urbicapī | urbicapōrum |
Dative | urbicapō | urbicapīs |
Accusative | urbicapum | urbicapōs |
Ablative | urbicapō | urbicapīs |
Vocative | urbicape | urbicapī |
References
edit- “urbicapus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- urbicapus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.