zakończenie
Polish edit
Etymology edit
From zakończyć + -enie. First attested in 1644.[1] Compare Silesian zakōńczynie.
Pronunciation edit
- IPA(key): /za.kɔɲˈt͡ʂɛ.ɲɛ/
- (Middle Polish) IPA(key): /za.kɔɲˈt͡ʂɛ.ɲe/
Audio (file) - Rhymes: -ɛɲɛ
- Syllabification: za‧koń‧cze‧nie
Noun edit
zakończenie n
- (uncountable) verbal noun of zakończyć
- (countable) end, ending, completion (last part of something in time)
- Synonym: koniec
- (countable) end, ending (last part of an object)
Declension edit
Declension of zakończenie
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | zakończenie | zakończenia |
| genitive | zakończenia | zakończeń |
| dative | zakończeniu | zakończeniom |
| accusative | zakończenie | zakończenia |
| instrumental | zakończeniem | zakończeniami |
| locative | zakończeniu | zakończeniach |
| vocative | zakończenie | zakończenia |
Trivia edit
According to Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej (1990), zakończenie is one of the most used words in Polish, appearing 10 times in scientific texts, 44 times in news, 12 times in essays, 6 times in fiction, and 3 times in plays, each out of a corpus of 100,000 words, totaling 75 times, making it the 865th most common word in a corpus of 500,000 words.[2]
References edit
- ^ Grzegorz Knapski (1644) “zakończenie”, in Thesavri Polonolatinograeci Gregorii Cnapii[1] (in Polish), Cracoviae: Sumptu & Typis Francisci Caesarij
- ^ Ida Kurcz (1990) “zakończenie”, in Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej [Frequency dictionary of the Polish language][2] (in Polish), volume 2, Kraków, Warszawa: Polska Akademia Nauk. Instytut Języka Polskiego, page 735
Further reading edit
- zakończenie in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- zakończenie in Polish dictionaries at PWN
- Aleksander Zdanowicz (1861) “zakończenie”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[3]
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1927), “zakończenie”, in Słownik języka polskiego[4] (in Polish), volume 8, Warsaw, page 131