zwonić

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *zvoniti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /zvɔɲit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /zvɔɲit͡ɕ/

Verb

zwonić impf

1. to make a sound; to tinkle, to clink, to jingle
   • 1451-1455, Legenda o świętym Aleksym‎^[1], line 195:

     Thv szą wyelky dzyw sstal: szamy szwony szwonyli

     [Tu się wielki dziw zstał, samy zwony zwoniły]

2. to ring a bell
   • 1911 [XV p. post.], Ludwik Bernacki, editor, Karta z "Rozmyślania o życiu Pana Jezusa", page 474:

     Tedy Pylat... kazal zwonycz y w traby trabycz

     [Tedy Piłat... kazał zwonić i w trąby trąbić]

Related terms

nouns

• zwon
• zwonica

 

Descendants

• Polish: dzwonić
• Silesian: zwōnić

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “(dzwonić) zwonić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN