aanvertrouwen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ vertrouwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːn.vərˌtrɑu̯.ə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧ver‧trou‧wen

Verb

aanvertrouwen

1. (transitive, with indirect object, dated, formal) to entrust [+ aan (to)]

   Synonym: toevertrouwen

   Hij vertrouwde zijn kostbaarste bezittingen aan zijn trouwe butler aan

   He entrusted his most valuable possessions to his loyal butler.

Inflection

Inflection of aanvertrouwen (weak, prefixed, separable)
infinitive	aanvertrouwen
past singular	vertrouwde aan
past participle	aanvertrouwd
infinitive	aanvertrouwen
gerund	aanvertrouwen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vertrouw aan	vertrouwde aan	aanvertrouw	aanvertrouwde
2nd person sing. (jij)	vertrouwt aan	vertrouwde aan	aanvertrouwt	aanvertrouwde
2nd person sing. (u)	vertrouwt aan	vertrouwde aan	aanvertrouwt	aanvertrouwde
2nd person sing. (gij)	vertrouwt aan	vertrouwde aan	aanvertrouwt	aanvertrouwde
3rd person singular	vertrouwt aan	vertrouwde aan	aanvertrouwt	aanvertrouwde
plural	vertrouwen aan	vertrouwden aan	aanvertrouwen	aanvertrouwden
subjunctive sing.1	vertrouwe aan	vertrouwde aan	aanvertrouwe	aanvertrouwde
subjunctive plur.1	vertrouwen aan	vertrouwden aan	aanvertrouwen	aanvertrouwden
imperative sing.	vertrouw aan
imperative plur.1	vertrouwt aan
participles	aanvertrouwend	aanvertrouwd
1) Archaic.