Wiktionary

vloeken

Dutch edit

Etymology edit

From Middle Dutch vloeken, from Old Dutch fluokon, from Proto-Germanic *flōkaną. Cognate with German fluchen.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈvlu.kə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: vloe‧ken
  • Rhymes: -ukən

Verb edit

vloeken

  1. (intransitive) to curse, to damn, invoke a negative spell
  2. (intransitive) to blaspheme, curse, swear
  3. (figuratively) to clash, go very badly with

Inflection edit

Conjugation of vloeken (weak)
infinitive vloeken
past singular vloekte
past participle gevloekt
infinitive vloeken
gerund vloeken n
present tense past tense
1st person singular vloek vloekte
2nd person sing. (jij) vloekt vloekte
2nd person sing. (u) vloekt vloekte
2nd person sing. (gij) vloekt vloekte
3rd person singular vloekt vloekte
plural vloeken vloekten
subjunctive sing.1 vloeke vloekte
subjunctive plur.1 vloeken vloekten
imperative sing. vloek
imperative plur.1 vloekt
participles vloekend gevloekt
1) Archaic.

Derived terms edit

Derived terms

Descendants edit

  • Afrikaans: vloek
  • Negerhollands: vloek, fluk, vluek

Noun edit

vloeken

  1. plural of vloek

Middle Dutch edit

Etymology edit

From Old Dutch fluokon.

Verb edit

vloeken

  1. to curse, to wish misfortune upon
  2. to curse, to express discontent over

Inflection edit

This verb needs an inflection-table template.

Descendants edit

Further reading edit

Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=vloeken&oldid=74874152"