γενεαλόγος

Ancient Greek

Etymology

From γενεᾱ́ (geneā́) +‎ -λόγος (-lógos, “-logist”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡe.ne.aː.ló.ɡos/ → /ʝe.ne.aˈlo.ɣos/ → /ʝe.ne.aˈlo.ɣos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡe.ne.aː.ló.ɡos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡe.ne.aˈlo.ɡos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝe.ne.aˈlo.ɣos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝe.ne.aˈlo.ɣos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝe.ne.aˈlo.ɣos/

Noun

γενεᾱλόγος • (geneālógos) m (genitive γενεᾱλόγου); second declension

1. genealogist

Inflection

Second declension of ὁ γενεᾱλόγος; τοῦ γενεᾱλόγου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ γενεᾱλόγος ho geneālógos	τὼ γενεᾱλόγω tṑ geneālógō	οἱ γενεᾱλόγοι hoi geneālógoi
Genitive	τοῦ γενεᾱλόγου toû geneālógou	τοῖν γενεᾱλόγοιν toîn geneālógoin	τῶν γενεᾱλόγων tôn geneālógōn
Dative	τῷ γενεᾱλόγῳ tôi geneālógōi	τοῖν γενεᾱλόγοιν toîn geneālógoin	τοῖς γενεᾱλόγοις toîs geneālógois
Accusative	τὸν γενεᾱλόγον tòn geneālógon	τὼ γενεᾱλόγω tṑ geneālógō	τοὺς γενεᾱλόγους toùs geneālógous
Vocative	γενεᾱλόγε geneālóge	γενεᾱλόγω geneālógō	γενεᾱλόγοι geneālógoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• γενεᾱλογῐκός (geneālogikós)

Further reading

• γενεαλόγος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)