γυναικονόμος

Ancient Greek

γῠνή (gunḗ, “woman”) +‎ νόμος (nómos, “law”)

γῠναικονόμος • (gunaikonómos) m (genitive γῠναικονόμου); second declension

supervisor of women, the title of magistrate at Athens who maintains manners among women
- 400 BCE – 300 BCE, Timocles, Collected Works 32.3
- 342 BCE – 290 BCE, Menander 272
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 1299a22

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ γῠναικονόμος ho gunaikonómos	τὼ γῠναικονόμω tṑ gunaikonómō	οἱ γῠναικονόμοι hoi gunaikonómoi
Genitive	τοῦ γῠναικονόμου toû gunaikonómou	τοῖν γῠναικονόμοιν toîn gunaikonómoin	τῶν γῠναικονόμων tôn gunaikonómōn
Dative	τῷ γῠναικονόμῳ tôi gunaikonómōi	τοῖν γῠναικονόμοιν toîn gunaikonómoin	τοῖς γῠναικονόμοις toîs gunaikonómois
Accusative	τὸν γῠναικονόμον tòn gunaikonómon	τὼ γῠναικονόμω tṑ gunaikonómō	τοὺς γῠναικονόμους toùs gunaikonómous
Vocative	γῠναικονόμε gunaikonóme	γῠναικονόμω gunaikonómō	γῠναικονόμοι gunaikonómoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.