δυνάμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dy.ná.me.nos/ → /ðyˈna.me.nos/ → /ðiˈna.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dy.ná.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyˈna.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyˈna.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyˈna.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiˈna.me.nos/

Participle

δῠνάμενος • (dunámenos) m (feminine δῠνᾰμένη, neuter δῠνάμενον); first/second declension

1. present mediopassive participle of δύναμαι (dúnamai)
2. aorist middle participle of δύνω (dúnō)

Declension

First and second declension of δῠνᾰ́μενος; δῠνᾰμένη; δῠνᾰ́μενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δῠνᾰ́μενος dunámenos	δῠνᾰμένη dunaménē	δῠνᾰ́μενον dunámenon		δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰμένᾱ dunaménā	δῠνᾰμένω dunaménō		δῠνᾰ́μενοι dunámenoi	δῠνᾰ́μεναι dunámenai	δῠνᾰ́μενᾰ dunámena
Genitive		δῠνᾰμένου dunaménou	δῠνᾰμένης dunaménēs	δῠνᾰμένου dunaménou		δῠνᾰμένοιν dunaménoin	δῠνᾰμέναιν dunaménain	δῠνᾰμένοιν dunaménoin		δῠνᾰμένων dunaménōn	δῠνᾰμένων dunaménōn	δῠνᾰμένων dunaménōn
Dative		δῠνᾰμένῳ dunaménōi	δῠνᾰμένῃ dunaménēi	δῠνᾰμένῳ dunaménōi		δῠνᾰμένοιν dunaménoin	δῠνᾰμέναιν dunaménain	δῠνᾰμένοιν dunaménoin		δῠνᾰμένοις dunaménois	δῠνᾰμέναις dunaménais	δῠνᾰμένοις dunaménois
Accusative		δῠνᾰ́μενον dunámenon	δῠνᾰμένην dunaménēn	δῠνᾰ́μενον dunámenon		δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰμένᾱ dunaménā	δῠνᾰμένω dunaménō		δῠνᾰμένους dunaménous	δῠνᾰμένᾱς dunaménās	δῠνᾰ́μενᾰ dunámena
Vocative		δῠνᾰ́μενε dunámene	δῠνᾰμένη dunaménē	δῠνᾰ́μενον dunámenon		δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰμένᾱ dunaménā	δῠνᾰμένω dunaménō		δῠνᾰ́μενοι dunámenoi	δῠνᾰ́μεναι dunámenai	δῠνᾰ́μενᾰ dunámena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δῠνᾰμένως dunaménōs				δῠνᾰμενώτερος dunamenṓteros				δῠνᾰμενώτᾰτος dunamenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.