μέδων

See also: Μέδων

Ancient Greek

Etymology

From μέδομαι (médomai, “I provide for; I contrive”) +‎ -ων (-ōn).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mé.dɔːn/ → /ˈme.ðon/ → /ˈme.ðon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mé.dɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈme.don/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈme.ðon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈme.ðon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈme.ðon/

Noun

μέδων • (médōn) m (genitive μέδοντος); third declension

1. ruler
2. (in the plural) counsellors

Inflection

Third declension of ὁ μέδων; τοῦ μέδοντος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μέδων ho médōn	τὼ μέδοντε tṑ médonte	οἱ μέδοντες hoi médontes
Genitive	τοῦ μέδοντος toû médontos	τοῖν μεδόντοιν toîn medóntoin	τῶν μεδόντων tôn medóntōn
Dative	τῷ μέδοντῐ tôi médonti	τοῖν μεδόντοιν toîn medóntoin	τοῖς μέδουσῐ / μέδουσῐν toîs médousi(n)
Accusative	τὸν μέδοντᾰ tòn médonta	τὼ μέδοντε tṑ médonte	τοὺς μέδοντᾰς toùs médontas
Vocative	μέδον médon	μέδοντε médonte	μέδοντες médontes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• Αὐτομέδων (Automédōn)
• Δῐομέδων (Diomédōn)
• Μέδων (Médōn)
• μέδων ἁλός (médōn halós)
• Ὠρομέδων (Ōromédōn)

 

Related terms

• μεδέων (medéōn)

Further reading

• “μέδω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μέδων”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers