παραπαίω

Ancient Greek

Etymology

From πᾰρᾰ- +‎ παίω (“strike”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.pǎi̯.ɔː/ → /pa.raˈpɛ.o/ → /pa.raˈpe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.pǎi̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈpɛ.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈpɛ.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈpe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈpe.o/

Verb

πᾰρᾰπαίω • (parapaíō)

1. to strike on the side, strike falsely
2. (music) to play a false note
3. to commit a folly, be foolish
4. to fall away

Inflection

   Present: πᾰρᾰπαίω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πᾰρᾰπαίω	πᾰρᾰπαίεις	πᾰρᾰπαίει	πᾰρᾰπαίετον	πᾰρᾰπαίετον	πᾰρᾰπαίομεν	πᾰρᾰπαίετε	πᾰρᾰπαίουσῐ(ν)
	subjunctive	πᾰρᾰπαίω	πᾰρᾰπαίῃς	πᾰρᾰπαίῃ	πᾰρᾰπαίητον	πᾰρᾰπαίητον	πᾰρᾰπαίωμεν	πᾰρᾰπαίητε	πᾰρᾰπαίωσῐ(ν)
	optative	πᾰρᾰπαίοιμῐ	πᾰρᾰπαίοις	πᾰρᾰπαίοι	πᾰρᾰπαίοιτον	πᾰρᾰπαιοίτην	πᾰρᾰπαίοιμεν	πᾰρᾰπαίοιτε	πᾰρᾰπαίοιεν
	imperative		πᾰρᾰ́παιε	πᾰρᾰπαιέτω	πᾰρᾰπαίετον	πᾰρᾰπαιέτων		πᾰρᾰπαίετε	πᾰρᾰπαιόντων
		active
infinitive		πᾰρᾰπαίειν
participle	m	πᾰρᾰπαίων
	f	πᾰρᾰπαίουσᾰ
	n	πᾰρᾰπαῖον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: πᾰρέπαιον

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πᾰρέπαιον	πᾰρέπαιες	πᾰρέπαιε(ν)	πᾰρεπαίετον	πᾰρεπαιέτην	πᾰρεπαίομεν	πᾰρεπαίετε	πᾰρέπαιον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

• πᾰρᾰπαιόντως (parapaióntōs, “foolishly”, adverb)
• πᾰρᾰπαισμᾰ n (parapaisma, “madness”)
• πᾰρᾰ́παιστος (parápaistos, “demented”)
• and see at παίω (paío)

Descendants

• Greek: παραπαίω (parapaío)

References

• “παραπαίω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παραπαίω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers

Greek

Etymology

From Ancient Greek παραπαίω (“hit wrongly; be foolish, loose my mind”). Morphologically, from παρα- (para-) + παίω (paíō, “strike”).

Pronunciation

• IPA^(key): /pa.raˈpe.o/
• Hyphenation: πα‧ρα‧παί‧ω

Verb

παραπαίω • (parapaío) (past παρέπαια/παράπαια, passive —)

1. to stagger

   Synonyms: παραπατάω (parapatáo), τρικλίζω (triklízo)

2. (figuratively) to be unsteady, at the point of collapsing

   Synonyms: καταρρέω (katarréo), κλονίζω (klonízo)

Conjugation

παραπαίω   (only active forms, only of present stem)

	Active voice ➤   —   Imperfective aspect ➤
Indicative mood ➤	Present ➤	Imperfect ➤	Future ➤
1 sg	παραπαίω	παρέπαια, (παράπαια)1	θα παραπαίω
2 sg	παραπαίεις	παρέπαιες, (παράπαιες)	θα παραπαίεις
3 sg	παραπαίει	παρέπαιε, (παράπαιε)	θα παραπαίει
1 pl	παραπαίουμε, [‑ομε]	παραπαίαμε	θα παραπαίουμε, [‑ομε]
2 pl	παραπαίετε	παραπαίατε	θα παραπαίετε
3 pl	παραπαίουν[ε]	παρέπαιν, (παραπαίν(ε), παράπαιαν)	θα παραπαίουν(ε)
Subjunctive mood ➤	Formed using present tense from above with a particle (να, ας).
Imperative mood ➤	2 sg	2 pl
Imperfective aspect	παράπαιε	παραπαίετε
Other forms	Present participle ➤
	παραπαίοντας ➤
Notes     Appendix:Greek verbs	1. The second simple past forms, without internal augment, are demotic and less common for this learned verb.  • (…) optional or informal.   […] rare.   {…} learned, archaic.  • Multiple forms are shown in order of reducing frequency.  • Periphrastic imperative forms may be produced using the subjunctive.