πείθων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pěː.tʰɔːn/ → /ˈpi.θon/ → /ˈpi.θon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pěː.tʰɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpi.tʰon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpi.θon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpi.θon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpi.θon/

Participle

πείθων • (peíthōn) m (feminine πείθουσᾰ, neuter πεῖθον); first/second declension

1. present active participle of πείθω (peíthō)

Declension

First and third declension of πείθων; πείθουσᾰ; πεῖθον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πείθων peíthōn	πείθουσᾰ peíthousa	πεῖθον peîthon		πείθοντε peíthonte	πειθούσᾱ peithoúsā	πείθοντε peíthonte		πείθοντες peíthontes	πείθουσαι peíthousai	πείθοντᾰ peíthonta
Genitive		πείθοντος peíthontos	πειθούσης peithoúsēs	πείθοντος peíthontos		πειθόντοιν peithóntoin	πειθούσαιν peithoúsain	πειθόντοιν peithóntoin		πειθόντων peithóntōn	πειθουσῶν peithousôn	πειθόντων peithóntōn
Dative		πείθοντῐ peíthonti	πειθούσῃ peithoúsēi	πείθοντῐ peíthonti		πειθόντοιν peithóntoin	πειθούσαιν peithoúsain	πειθόντοιν peithóntoin		πείθουσῐ / πείθουσῐν peíthousi(n)	πειθούσαις peithoúsais	πείθουσῐ / πείθουσῐν peíthousi(n)
Accusative		πείθοντᾰ peíthonta	πείθουσᾰν peíthousan	πεῖθον peîthon		πείθοντε peíthonte	πειθούσᾱ peithoúsā	πείθοντε peíthonte		πείθοντᾰς peíthontas	πειθούσᾱς peithoúsās	πείθοντᾰ peíthonta
Vocative		πείθων peíthōn	πείθουσᾰ peíthousa	πεῖθον peîthon		πείθοντε peíthonte	πειθούσᾱ peithoúsā	πείθοντε peíthonte		πείθοντες peíthontes	πείθουσαι peíthousai	πείθοντᾰ peíthonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πειθόντως peithóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.