στρατοφύλαξ

Ancient Greek

Etymology

From στρᾰτός (stratós, “army”) +‎ φῠ́λᾰξ (phúlax, “guard”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stra.to.pʰý.laks/ → /stra.toˈɸy.laks/ → /stra.toˈfi.laks/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stra.to.pʰý.laks/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /stra.toˈpʰy.laks/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /stra.toˈɸy.laks/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /stra.toˈfy.laks/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /stra.toˈfi.laks/

Noun

στρᾰτοφῠ́λᾰξ • (stratophúlax) m (genitive στρᾰτοφῠ́λᾰκος); third declension

1. commanding officer

Inflection

Third declension of ὁ στρᾰτοφῠ́λᾰξ; τοῦ στρᾰτοφῠ́λᾰκος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στρᾰτοφῠ́λᾰξ ho stratophúlax	τὼ στρᾰτοφῠ́λᾰκε tṑ stratophúlake	οἱ στρᾰτοφῠ́λᾰκες hoi stratophúlakes
Genitive	τοῦ στρᾰτοφῠ́λᾰκος toû stratophúlakos	τοῖν στρᾰτοφῠλᾰ́κοιν toîn stratophulákoin	τῶν στρᾰτοφῠλᾰ́κων tôn stratophulákōn
Dative	τῷ στρᾰτοφῠ́λᾰκῐ tôi stratophúlaki	τοῖν στρᾰτοφῠλᾰ́κοιν toîn stratophulákoin	τοῖς στρᾰτοφῠ́λᾰξῐ / στρᾰτοφῠ́λᾰξῐν toîs stratophúlaxi(n)
Accusative	τὸν στρᾰτοφῠ́λᾰκᾰ tòn stratophúlaka	τὼ στρᾰτοφῠ́λᾰκε tṑ stratophúlake	τοὺς στρᾰτοφῠ́λᾰκᾰς toùs stratophúlakas
Vocative	στρᾰτοφῠ́λᾰξ stratophúlax	στρᾰτοφῠ́λᾰκε stratophúlake	στρᾰτοφῠ́λᾰκες stratophúlakes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “στρατοφύλαξ”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στρατοφύλαξ in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette