σχολάρχης

Ancient Greek

Etymology

From σχολή (skholḗ) +‎ ἄρχω (árkhō) +‎ -ης (-ēs)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /skʰo.lár.kʰɛːs/ → /sxoˈlar.çis/ → /sxoˈlar.çis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /skʰo.lár.kʰɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /skʰoˈlar.kʰe̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sxoˈlar.çis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sxoˈlar.çis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sxoˈlar.çis/

Noun

σχολάρχης • (skholárkhēs) m (genitive σχολάρχου); first declension

1. head of a school

Inflection

First declension of ὁ σχολάρχης; τοῦ σχολάρχου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σχολάρχης ho skholárkhēs	τὼ σχολάρχᾱ tṑ skholárkhā	οἱ σχολάρχαι hoi skholárkhai
Genitive	τοῦ σχολάρχου toû skholárkhou	τοῖν σχολάρχαιν toîn skholárkhain	τῶν σχολαρχῶν tôn skholarkhôn
Dative	τῷ σχολάρχῃ tôi skholárkhēi	τοῖν σχολάρχαιν toîn skholárkhain	τοῖς σχολάρχαις toîs skholárkhais
Accusative	τὸν σχολάρχην tòn skholárkhēn	τὼ σχολάρχᾱ tṑ skholárkhā	τοὺς σχολάρχᾱς toùs skholárkhās
Vocative	σχολάρχη skholárkhē	σχολάρχᾱ skholárkhā	σχολάρχαι skholárkhai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• σχολάρχης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “σχολάρχης”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011
• “σχολάρχης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press