φωνητικός

Ancient Greek

Etymology

From φωνέω (phōnéō, “to speak, produce a sound”)) + -τικός (-tikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰɔː.nɛː.ti.kós/ → /ɸo.ni.tiˈkos/ → /fo.ni.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰɔː.nɛː.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰo.ne̝.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸo.ni.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fo.ni.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fo.ni.tiˈkos/

Adjective

φωνητικός • (phōnētikós) m (feminine φωνητική, neuter φωνητικόν); first/second declension

1. vocal (pertaining to the voice or speech; uttered or modulated by the voice)
2. endowed with speech

Declension

First and second declension of φωνητῐκός; φωνητῐκή; φωνητῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		φωνητῐκός phōnētikós	φωνητῐκή phōnētikḗ	φωνητῐκόν phōnētikón		φωνητῐκώ phōnētikṓ	φωνητῐκᾱ́ phōnētikā́	φωνητῐκώ phōnētikṓ		φωνητῐκοί phōnētikoí	φωνητῐκαί phōnētikaí	φωνητῐκᾰ́ phōnētiká
Genitive		φωνητῐκοῦ phōnētikoû	φωνητῐκῆς phōnētikês	φωνητῐκοῦ phōnētikoû		φωνητῐκοῖν phōnētikoîn	φωνητῐκαῖν phōnētikaîn	φωνητῐκοῖν phōnētikoîn		φωνητῐκῶν phōnētikôn	φωνητῐκῶν phōnētikôn	φωνητῐκῶν phōnētikôn
Dative		φωνητῐκῷ phōnētikôi	φωνητῐκῇ phōnētikêi	φωνητῐκῷ phōnētikôi		φωνητῐκοῖν phōnētikoîn	φωνητῐκαῖν phōnētikaîn	φωνητῐκοῖν phōnētikoîn		φωνητῐκοῖς phōnētikoîs	φωνητῐκαῖς phōnētikaîs	φωνητῐκοῖς phōnētikoîs
Accusative		φωνητῐκόν phōnētikón	φωνητῐκήν phōnētikḗn	φωνητῐκόν phōnētikón		φωνητῐκώ phōnētikṓ	φωνητῐκᾱ́ phōnētikā́	φωνητῐκώ phōnētikṓ		φωνητῐκούς phōnētikoús	φωνητῐκᾱ́ς phōnētikā́s	φωνητῐκᾰ́ phōnētiká
Vocative		φωνητῐκέ phōnētiké	φωνητῐκή phōnētikḗ	φωνητῐκόν phōnētikón		φωνητῐκώ phōnētikṓ	φωνητῐκᾱ́ phōnētikā́	φωνητῐκώ phōnētikṓ		φωνητῐκοί phōnētikoí	φωνητῐκαί phōnētikaí	φωνητῐκᾰ́ phōnētiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		φωνητῐκῶς phōnētikôs				φωνητῐκώτερος phōnētikṓteros				φωνητῐκώτᾰτος phōnētikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

Descendants

• Greek: φωνητικός (fonitikós)
• → Asturian: fonético, fonética
• → Catalan: fonètic
• → Czech: fonetik
• → Danish: fonetik
• → Dutch: fonetiek
  • → Indonesian: fonetik
• → French: phonétique
• → Galician: fonético, fonética
• → Georgian: ფონეტიკა (poneṭiḳa)
• → German: phonetisch
• → Italian: fonetico
• → Ingrian: fonetikka
• → Macedonian: фонетика (fonetika)
• → Norwegian Bokmål: fonetikk
• → Norwegian Nynorsk: fonetikk
• → Polish: fonetyka
• → Portuguese: fonético, fonética
• → Russian: фоне́тика (fonɛ́tika)
  • → Kazakh: фонетика (fonetika)
• → Spanish: fonético, fonética
• → Swedish: fonetik
• → Volapük: fonetik

Further reading

• φωνητικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “φωνητικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011
• “φωνητικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Etymology

From Ancient Greek φωνητικός (phōnētikós), from φωνητóς (phōnētós, “to be spoken”), from φωνέω (phōnéō, “to speak, produce a sound”) + -τικός (-tikós).

Adjective

φωνητικός • (fonitikós) m (feminine φωνητική, neuter φωνητικό)

1. vocal (pertaining to the voice or speech; uttered or modulated by the voice)

   φωνητικές χορδές, φωνητική μουσική

   fonitikés chordés, fonitikí mousikí

   vocal cords, vocal music

2. phonetic

Declension

Declension of φωνητικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	φωνητικός •	φωνητική •	φωνητικό •	φωνητικοί •	φωνητικές •	φωνητικά •
genitive	φωνητικού •	φωνητικής •	φωνητικού •	φωνητικών •	φωνητικών •	φωνητικών •
accusative	φωνητικό •	φωνητική •	φωνητικό •	φωνητικούς •	φωνητικές •	φωνητικά •
vocative	φωνητικέ •	φωνητική •	φωνητικό •	φωνητικοί •	φωνητικές •	φωνητικά •

Derived terms

• φωνητική (fonitikí)
• φωνητικό αλφάβητο (fonitikó alfávito)