ἄσμενος

Ancient Greek

Etymology

Unknown. An isolated participle, which has been interpreted as a sigmatic aorist ϝάδ-σμενος, from the same root of ἁνδάνω (handánō, “to please, delight”) and ἥδομαι (hḗdomai, “to be pleased”), but note that the form has no aspiration. Wackernagel proposed connection with νέομαι (néomai, “to return”), assuming an original meaning "safe". Not compelling.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /áz.me.nos/ → /ˈaz.me.nos/ → /ˈaz.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /áz.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈaz.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈaz.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈaz.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈaz.me.nos/

Adjective

ἄσμενος • (ásmenos) m (feminine ἀσμένη, neuter ἄσμενον); first/second declension

1. (always with a verb) glad, well-pleased, gratified

Inflection

First and second declension of ἄσμενος; ἀσμένη; ἄσμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἄσμενος ásmenos	ἀσμένη asménē	ἄσμενον ásmenon		ἀσμένω asménō	ἀσμένᾱ asménā	ἀσμένω asménō		ἄσμενοι ásmenoi	ἄσμεναι ásmenai	ἄσμενᾰ ásmena
Genitive		ἀσμένου asménou	ἀσμένης asménēs	ἀσμένου asménou		ἀσμένοιν asménoin	ἀσμέναιν asménain	ἀσμένοιν asménoin		ἀσμένων asménōn	ἀσμένων asménōn	ἀσμένων asménōn
Dative		ἀσμένῳ asménōi	ἀσμένῃ asménēi	ἀσμένῳ asménōi		ἀσμένοιν asménoin	ἀσμέναιν asménain	ἀσμένοιν asménoin		ἀσμένοις asménois	ἀσμέναις asménais	ἀσμένοις asménois
Accusative		ἄσμενον ásmenon	ἀσμένην asménēn	ἄσμενον ásmenon		ἀσμένω asménō	ἀσμένᾱ asménā	ἀσμένω asménō		ἀσμένους asménous	ἀσμένᾱς asménās	ἄσμενᾰ ásmena
Vocative		ἄσμενε ásmene	ἀσμένη asménē	ἄσμενον ásmenon		ἀσμένω asménō	ἀσμένᾱ asménā	ἀσμένω asménō		ἄσμενοι ásmenoi	ἄσμεναι ásmenai	ἄσμενᾰ ásmena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀσμένως asménōs				ἀσμενώτερος asmenṓteros				ἀσμενώτᾰτος asmenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἀσμένως (asménōs)
• ἀσμενῐ́ζω (asmenízō)
• ἀσμενῐσμός (asmenismós)
• ἀσμενῐστός (asmenistós)

 

Descendants

• > Greek: ασμένως (asménos) (inherited)

Further reading

• “ἄσμενος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἄσμενος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “ἄσμενος”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ἄσμενος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἄσμενος in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• ἄσμενος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN