ἱπποκάνθαρος

Ancient Greek

Etymology

From ῐ̔́ππος (híppos, “horse”) +‎ κάνθαρος (kántharos, “beetle”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.po.kán.tʰa.ros/ → /ip.poˈkan.θa.ros/ → /i.poˈkan.θa.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.kán.tʰa.ros/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.poˈkan.tʰa.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.poˈkan.θa.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.poˈkan.θa.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈkan.θa.ros/

Noun

ῐ̔πποκάνθᾰρος • (hippokántharos) m (genitive ῐ̔πποκανθᾰ́ρου); second declension

1. devil's coach horse beetle (Ocypus olens)

Inflection

Second declension of ὁ ῐ̔πποκάνθαρος; τοῦ ῐ̔πποκανθάρου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ῐ̔πποκάνθαρος ho hippokántharos	τὼ ῐ̔πποκανθάρω tṑ hippokanthárō	οἱ ῐ̔πποκάνθαροι hoi hippokántharoi
Genitive	τοῦ ῐ̔πποκανθάρου toû hippokanthárou	τοῖν ῐ̔πποκανθάροιν toîn hippokanthároin	τῶν ῐ̔πποκανθάρων tôn hippokanthárōn
Dative	τῷ ῐ̔πποκανθάρῳ tôi hippokanthárōi	τοῖν ῐ̔πποκανθάροιν toîn hippokanthároin	τοῖς ῐ̔πποκανθάροις toîs hippokanthárois
Accusative	τὸν ῐ̔πποκάνθαρον tòn hippokántharon	τὼ ῐ̔πποκανθάρω tṑ hippokanthárō	τοὺς ῐ̔πποκανθάρους toùs hippokanthárous
Vocative	ῐ̔πποκάνθαρε hippokánthare	ῐ̔πποκανθάρω hippokanthárō	ῐ̔πποκάνθαροι hippokántharoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “ἱπποκάνθαρος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱπποκάνθαρος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette