ἱπποκορυστής

Ancient Greek

Etymology

From ἵππος (híppos, “horse”) +‎ κορυστής (korustḗs, “helmed man”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.po.ko.rys.tɛ̌ːs/ → /ip.po.ko.rysˈtis/ → /i.po.ko.risˈtis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.ko.rys.tɛ̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.po.ko.rysˈte̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.po.ko.rysˈtis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.po.ko.rysˈtis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.po.ko.risˈtis/

Noun

ἱπποκορῠστής • (hippokorustḗs) m (genitive ἱπποκορῠστοῦ); first declension

1. marshaller, arranger of chariots

Inflection

First declension of ὁ ἱπποκορῠστής; τοῦ ἱπποκορῠστοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἱπποκορῠστής ho hippokorustḗs	τὼ ἱπποκορῠστᾱ́ tṑ hippokorustā́	οἱ ἱπποκορῠσταί hoi hippokorustaí
Genitive	τοῦ ἱπποκορῠστοῦ toû hippokorustoû	τοῖν ἱπποκορῠσταῖν toîn hippokorustaîn	τῶν ἱπποκορῠστῶν tôn hippokorustôn
Dative	τῷ ἱπποκορῠστῇ tôi hippokorustêi	τοῖν ἱπποκορῠσταῖν toîn hippokorustaîn	τοῖς ἱπποκορῠσταῖς toîs hippokorustaîs
Accusative	τὸν ἱπποκορῠστήν tòn hippokorustḗn	τὼ ἱπποκορῠστᾱ́ tṑ hippokorustā́	τοὺς ἱπποκορῠστᾱ́ς toùs hippokorustā́s
Vocative	ἱπποκορῠστᾰ́ hippokorustá	ἱπποκορῠστᾱ́ hippokorustā́	ἱπποκορῠσταί hippokorustaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἱπποκορυστής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱπποκορυστής in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette