ἱπποφορβός

Ancient Greek

Etymology

The Mycenaean Greek cognate 𐀂𐀡𐀡𐀦𐀂 (i-po-po-qo-i, “ἱπποφορβοῖς”) points to Proto-Hellenic *ikkʷopʰorgʷós. Equivalent to ἵππος (híppos, “horse”) +‎ *φορβός (*phorbós, “feeder”), the second component from φέρβω (phérbō, “to feed, nourish”) +‎ -ός (-ós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.po.pʰor.bós/ → /ip.po.ɸorˈβos/ → /i.po.forˈvos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.pʰor.bós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.po.pʰorˈbos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.po.ɸorˈβos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.po.forˈvos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.po.forˈvos/

Noun

ἱπποφορβός • (hippophorbós) m (genitive ἱπποφορβοῦ); second declension

1. horsekeeper

Declension

Second declension of ὁ ἱπποφορβός; τοῦ ἱπποφορβοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἱπποφορβός ho hippophorbós	τὼ ἱπποφορβώ tṑ hippophorbṓ	οἱ ἱπποφορβοί hoi hippophorboí
Genitive	τοῦ ἱπποφορβοῦ toû hippophorboû	τοῖν ἱπποφορβοῖν toîn hippophorboîn	τῶν ἱπποφορβῶν tôn hippophorbôn
Dative	τῷ ἱπποφορβῷ tôi hippophorbôi	τοῖν ἱπποφορβοῖν toîn hippophorboîn	τοῖς ἱπποφορβοῖς toîs hippophorboîs
Accusative	τὸν ἱπποφορβόν tòn hippophorbón	τὼ ἱπποφορβώ tṑ hippophorbṓ	τοὺς ἱπποφορβούς toùs hippophorboús
Vocative	ἱπποφορβέ hippophorbé	ἱπποφορβώ hippophorbṓ	ἱπποφορβοί hippophorboí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἱπποφορβός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἱπποφορβός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ἱπποφορβός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette