ὀστοκατεάκτης

Ancient Greek

Etymology

ὀστέον (ostéon, “bone”) +‎ κατεάσσω (kateássō, “to break, shatter”) +‎ -της (-tēs, masculine agent-noun suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /os.to.ka.te.ák.tɛːs/ → /os.to.ka.teˈak.tis/ → /os.to.ka.teˈak.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /os.to.ka.te.ák.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /os.to.ka.teˈak.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /os.to.ka.teˈak.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /os.to.ka.teˈak.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /os.to.ka.teˈak.tis/

Noun

ὀστοκᾰτεάκτης • (ostokateáktēs) m (genitive ὀστοκᾰτεάκτου); first declension

1. ossifrage, lammergeier (Gypaetus barbatus)

   Synonym: φήνη (phḗnē)

Declension

First declension of ὁ ὀστοκᾰτεάκτης; τοῦ ὀστοκᾰτεάκτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ὀστοκᾰτεάκτης ho ostokateáktēs	τὼ ὀστοκᾰτεάκτᾱ tṑ ostokateáktā	οἱ ὀστοκᾰτεάκται hoi ostokateáktai
Genitive	τοῦ ὀστοκᾰτεάκτου toû ostokateáktou	τοῖν ὀστοκᾰτεάκταιν toîn ostokateáktain	τῶν ὀστοκᾰτεακτῶν tôn ostokateaktôn
Dative	τῷ ὀστοκᾰτεάκτῃ tôi ostokateáktēi	τοῖν ὀστοκᾰτεάκταιν toîn ostokateáktain	τοῖς ὀστοκᾰτεάκταις toîs ostokateáktais
Accusative	τὸν ὀστοκᾰτεάκτην tòn ostokateáktēn	τὼ ὀστοκᾰτεάκτᾱ tṑ ostokateáktā	τοὺς ὀστοκᾰτεάκτᾱς toùs ostokateáktās
Vocative	ὀστοκᾰτεάκτᾰ ostokateákta	ὀστοκᾰτεάκτᾱ ostokateáktā	ὀστοκᾰτεάκται ostokateáktai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “ὀστοκατεάκτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀστοκατεάκτης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette