aarzelen
Dutch edit
Etymology edit
From Middle Dutch erselen, arselen (“to step back, to retreat”), frequentative of ersen, from aers (“buttocks”) (modern aars). Compare English arsle.
Pronunciation edit
Verb edit
aarzelen
- (intransitive) to hesitate
- De moedige politieagent sprong zonder aarzeling in het kanaal om het kind uit het water te halen. Hij aarzelde geen moment.
Inflection edit
Conjugation of aarzelen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aarzelen | |||
past singular | aarzelde | |||
past participle | geaarzeld | |||
infinitive | aarzelen | |||
gerund | aarzelen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | aarzel | aarzelde | ||
2nd person sing. (jij) | aarzelt | aarzelde | ||
2nd person sing. (u) | aarzelt | aarzelde | ||
2nd person sing. (gij) | aarzelt | aarzelde | ||
3rd person singular | aarzelt | aarzelde | ||
plural | aarzelen | aarzelden | ||
subjunctive sing.1 | aarzele | aarzelde | ||
subjunctive plur.1 | aarzelen | aarzelden | ||
imperative sing. | aarzel | |||
imperative plur.1 | aarzelt | |||
participles | aarzelend | geaarzeld | ||
1) Archaic. |