bocinar
Spanish edit
Etymology edit
Most likely regressively derived from bocina + -ar;[1] cf. also Latin būcinō, būcināre, and voznar.
Pronunciation edit
- IPA(key): (Spain) /boθiˈnaɾ/ [bo.θiˈnaɾ]
- IPA(key): (Latin America) /bosiˈnaɾ/ [bo.siˈnaɾ]
- Rhymes: -aɾ
- Syllabification: bo‧ci‧nar
Verb edit
bocinar (first-person singular present bocino, first-person singular preterite bociné, past participle bocinado)
Conjugation edit
Conjugation of bocinar (See Appendix:Spanish verbs)
Related terms edit
References edit
- ^ Joan Coromines, José A. Pascual (1983–1991) Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico (in Spanish), Madrid: Gredos
- ^ “bocinar”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014
- ^ “bocinar”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014
Further reading edit
- “bocinar”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014